Sinds inmiddels een volle week heb ik iets te pakken, dat het midden is tussen een griep en een zeer stevige verkoudheid. Nog nooit meegemaakte heftige hoestbuien. Neus snuiten alsof er geen eind aan kan komen – zit inmiddels op meer dan vijftien pakjes tissues. Maar geen noemenswaardige keelpijn. Bijna normale eetlust, hoewel er iets meer dan twee kilo’s af gingen (er zijn er nog steeds genoeg over). En slechts een beetje koorts, vooral ’s nachts. In het begin van de week kon ik nauwelijks slapen, en als ik sliep, liepen er wat rare koortslijnen doorheen. Zoals een droom over TV West en Geert Wilders nota bene – een zoals altijd onnavolgbaar verhaal werd door de verhoging nog vreemder, hoewel ik inmiddels niets meer ervan kan navertellen. Kon bij Wilders alles altijd maar zo snel uit m’n geheugen gewist worden…
Bank hangen
Kortom: geen griep maar bepaald wel meer dan een koutje. En erg vermoeid, totaal geen conditie, geen millimeter puf om te werken of andere nuttige dingen te doen. En als ik plat lag, kwam de niet te stoppen hoestbui zeker opzetten. Dus restte er overdag maar één ding: languit op de bank hangen, social media checken, beetje lezen en vooral: televisie kijken. En dan ontdek je dat er overdag een totaal vergeten programma-aanbod is. Waar ik ’s avonds vaak De Wereld Draait Door, Pauw en Witteman, Nieuwsuur, Journaals, sport en een paar quizzen bekijk, moet je overdag wat anders verzinnen. Als je twee keer naar Max’ Geheugentrainer hebt gekeken, hou je dat ook wel voor gezien. En de commerciëlen laat ik zowel ’s avonds als overdag zo goed als links liggen.
Maar ik herontdekte ook een aantal zenders. Animal Planet: zeker vijf jaar geen seconde van gezien, blijft toch leuk. Discovery Channel (in mijn kabelpakket zitten er vier of vijf): blijft een zender die ik soms leuk vind, maar soms ook niet. Kookprogramma’s te kust en te keur, maar mijn lijfspreuk is nu eenmaal dat ik liever eet dan kook. Dat waren geen blijvertjes.
Maar gelukkig heb ik ook alle themakanalen van de Nederlandse publieke omroep. En wat een uitkomst is dat! Humor TV en Politiek 24 kijk ik altijd al. NPO Doc en NPO Cultura keek ik tot nu toe te weinig naar. Maar op dinsdag zapte ik net naar NPO Cultura, toen zij drie opeenvolgende programma’s over ABBA aankondigden. En ik besloot ze nou gewoon eens alle drie te gaan kijken! Ik zweer je: absoluut koortsvrij op dat moment!!
Mijn ogen gingen eindelijk open
Want laten we eerlijk zijn: ABBA is natuurlijk not done voor een echte muziekliefhebber! En sinds de zeventiger jaren reken ik mezelf daar wel toe, dus ik kon natuurlijk geen fan van ABBA zijn. Succesvol op het Eurovisie Songfestival, een ongelooflijke rij hits die te commercieel waren om leuk te mogen vinden. En de meesten in mijn omgeving vonden die Zweden ook ‘wel sympathiek maar verder niks’. Het enige leuke aan ABBA vond ik eigenlijk altijd al ‘die blonde’…
Maar die overtuigde mening over de Zweedse sterren wankelde eerlijk gezegd al een tijd. Want ik hoorde van vrienden en kennissen die ik qua muziek heel serieus neem, dat ABBA juist absolute top is en zo ongelooflijk knap in elkaar zit. Dus in een uiterste bui van ‘open staan voor iets nieuws’ (…) ging ik eens goed voor de NPO-documentaires zitten. En laat ik het maar gelijk zeggen: ABBA is (was) inderdaad absolute top!
Ik snap nu ineens de mensen die dat al jaren zeggen, echt waar. De eerste documentaire ging over het ontstaan, het succes, de roem en het einde van de band. Ik heb nooit geweten dat ze al een keer eerder aan het songfestival meededen. En wat knap dat ze in de eerste jaren van het grote succes paarsgewijs trouwden met elkaar, later ook allemaal toch weer gingen scheiden, maar dat ze zo professioneel waren om op absoluut topniveau te blijven presteren. Nu snap ik ook wel dat dat belangrijk was uit het oogpunt van de commercie, maar ik geef het je te doen. Overigens is bij Fleetwood Mac iets vergelijkbaars gebeurd natuurlijk. In de docu’s zaten veel interviewfragmenten, maar sterallures zag ik bij hen op geen enkel moment. Daar kunnen Nederlandse “sterren” (één set aanhalingstekens is eigenlijk niet genoeg) een puntje aan zuigen. Ik zag deze week bijvoorbeeld Alain Clark bij – ik dacht – DWDD… Ongelooflijk, wát een kapsonesgedrag als je daar goed naar kijkt en luistert. En hij is zeker niet de enige.
Terug naar ABBA. De tweede docu was een door interviewfragmenten onderbroken concertregistratie. Ook hiervoor geldt: wat een waanzinnig professionele prestatie. Uiteraard was de band sterk uitgebreid voor deze tour, maar toch: ontzettend knap. De derde docu was een opsomming van de diverse solo hits en ABBA-covers door vaak nogal verrassende artiesten. Op zijn minst leuk om te zien. Conclusies: wijsheid komt met de jaren. Niet raar opkijken als ik binnenkort een verzamelalbum van de Zweden in mijn cd-kast kan wegzetten. En ‘de blonde’ is inderdaad de mooiste.