Een pagina met belevenissen uit mijn zoektocht naar werk. Niet uit frustratie, maar vaak voor de lol. En om van te leren; soms.
(laatste update: 22 januari 2016)
Dat kán beter!
Ik weet het: op sommige vacatures komen wel honderden reacties binnen. Dus ik snap dat je niet alle afwijzingen van serieuze en minder serieuze sollicitaties individueel en in detail gemotiveerd kunt opstellen.
Maar toen ik eerder deze week een afwijzing kreeg van een gemeente, vond ik het toch wel erg slordig dat zelfs mijn naam niet klopte. En een ondertekening van degene die de afwijzing verstuurde, zou niet misstaan hebben onder de e-mail. Geen naam, afdeling, telefoonnummer. Niets. Ik hoop dat ze iets zorgvuldiger omgaan met hun inwoners (nee, het was niet mijn woonplaats Pijnacker).
(22 januari 2016)
Klantvriendelijk
Ik dacht altijd: wat een onzin om te vragen naar jouw klantvriendelijkheid. Echt zo’n open deur. Totdat ik kort geleden ontdekte, dat er ook bedrijven zijn die het uitroeien van klanten tot hun bedrijfsdoelen rekenen…
(22 januari 2016)
Hou het maar simpel…
Omdat ik als redacteur geïnteresseerd ben in taal, let ik uiteraard op het taalgebruik in vacatures. Je ziet in vacatures vaak dezelfde fout als in andere teksten: té moeilijke woorden. Hou het simpel en wees duidelijk! In de vacature die hiernaast staat, werd gevraagd om het weerleggen van een VOG (Verklaring Omtrent Gedrag). Dus:
‘Wat? Staat er dat ik geen strafblad heb? Nou, ik verzeker je: dat klopt echt niet hoor!’.
Of:
‘Ik integer? Dat pik ik niet! Waarom dacht je anders dat ik bij de vorige baas op staande voet kon vertrekken?’
Zoiets dus… En wat ze precies bedoelen met ‘medio 05:00 uur’ beginnen? Geen idee. Ergens tussen 05:00 uur en 05:00 uur? Nee bedankt, dat is me te vroeg.
(15 januari 2016)
In de politiek?
Half november zie ik een leuke baan voor een Politiek geëngageerde Marketing & Communicatiemedewerker bij ‘een’ politieke partij. Om welke partij het gaat, staat er niet. De vacature zie ik op de site van een wervingsbureau voor secretaressebanen. Vraag me niet, hoe ik op deze site terecht kwam…
De politiek interesseert me, al jarenlang. Ik volg het over de volle breedte, van links naar rechts. Maar: ik heb wel zo mijn voorkeuren. Als atheïst zou ik toch niet geloofwaardig zijn als ik bij CDA, CU of SGP aan de slag ga? En die ene partij aan de extreemrechtse kant? Nee, dank je zeer hartelijk. Er zijn grenzen voor mij. Maar ik ben open-minded genoeg om voor de anderen wél aan de slag te kunnen. Dus ik vraag keurig na om welke partij het hier gaat. Per e-mail. Een week later het antwoord. Nee, de opdrachtgever wil het discreet houden. De naam van de partij krijg ik niet; geheel volgens mijn verwachting overigens. Op hun verzoek stuur ik mijn cv toe. Dan kunnen ze ‘bekijken of het zinvol is de procedure voort te zetten’.
En dan begint het lange wachten. Ik hoor een maand niets. Totdat er een paar dagen later toch nog een e-mail in mijn inbox verschijnt. Uw cv is uitvoerig bekeken, maar op dit moment hebben wij geen passende vacatures. En of ik hun website in de gaten wil houden voor eventuele andere vacatures.
Toch wel een gek antwoord! Want ik heb helemaal geen open sollicitatie of zo gedaan; of me bij hen ingeschreven. Ik heb op verzoek mijn cv gestuurd. Meer niet. Gek dat zo’n bureau hun lopende contacten zo slordig afhandelt, is mijn gevoel. En dat gevoel wordt nog sterker, als ik twee dagen later weer een e-mail ontvang. Beste Jos, deze functie staat niet meer open bij <bureau x>. Op onze website staan… enzovoorts. Slordig. Volgens mij kan dat bureau wel een goede secretaresse (m/v) gebruiken.
(31 december 2015)
Liever een jonkie
Dit voorbeeld sluit mooi aan bij het bericht van 10 december dat verderop staat. Ik zag deze tekst in een vacature op LinkedIn. Ook wel een creatieve manier om duidelijk te maken dat je een jonger (lees: geen ouder) iemand zoekt.
(11 december 2015)
Belangrijk: afwisseling in je werk
Het is onderzocht: afwisseling in je werk houdt je baan interessant.
Maar bij deze vacature twijfelde ik toch sterk op dat punt.
(11 december 2015)
Terug in de tijd
Eind november solliciteer ik op een vacature voor een webredacteur; zoals in de meeste van mijn sollicitaties. Hoofdtaken: website bijhouden, nieuwsbrieven maken en versturen. Moet kunnen, denk ik. Sollicitatie loopt via een recruitmentbureau. Wie de werkgever is, weet ik dus niet. Er staat wel dat deze in Den Haag zit, en ‘of de nieuwe vrouw/man soms een dagje op Schiphol wil werken’. Geen probleem. Leuk juist: afwisseling!
Ik hoorde een paar weken niets. Totdat ik gebeld word. Het bureau. Uitermate vriendelijke dame die ook als contactpersoon vermeld stond. Het beroemde eerste woord: ‘Helaas…’. Ik kan het inmiddels al een beetje dromen. Net als veel van mijn mede-werkzoekenden. Het vervolg, de onderbouwing, is wat origineler. ‘De opdrachtgever zoekt echt iemand die nog een jaar of tien langer heeft te gaan in zijn loopbaan’.
Reacties schieten door mijn hoofd; ze bedoelt toch niet dat ze iemand zoeken die tot zijn 77-ste wil werken? Of moet ik tien jaar terug in de tijd gaan? Dat lukt me vast niet. Ik besluit deze keer maar eens niet met een kwinkslag te reageren…
Okay, dus ik ben tien jaar te oud, antwoord ik. Voordat ze ontkent, ga ik door: Nee, laat maar! Ik weet dat jij het zo niet mag zeggen. Maar het komt er wel op neer toch? En eerlijk gezegd: van mij mag je het wél zeggen. Ik houd van duidelijkheid. (ze lacht) Want als je het anders moet omschrijven, zal het besluit er toch niet anders door worden?
Ik vraag vaak wat feedback (op brief en cv), maar ik vraag deze keer ook of het wel zinvol is te blijven reageren op vacatures bij haar bureau. ‘Tuurlijk, niet iedere opdrachtgever denkt op deze manier’. Okay. Duidelijk!
(10 december 2015)