Het was 13 juni 1980 dat ik Fleetwood Mac voor het eerst live zag optreden; in Ahoy’. De Tusk-tour, en ik herinner me nog wel een paar dingen. Dat de ruzies op het podium een voorbode waren van het stuklopen van de relaties tussen de bandleden (Christine met John McVie en Stevie Nicks met Lindsey Buckingham). Dat de muziek knal- en knalhard was. Dat het concert ondanks alles erg goed was. Dat je toen nog een reflexcamera met telelens mee naar binnen nam; alleen fotografeerde ik toen nog niet al te best. En dat we direct ná het concert met een grote groep naar de Houtrusthallen reden voor de enige echte Haagse Beat Nach.
Nu – 33 jaar later – zijn een paar dingen veranderd. Ahoy’ is vervangen door de Ziggo Dome. Christine McVie is al een aantal jaren terug uit de band gestapt. Ik ben wel weer met een behoorlijke groep vrienden en bekenden daar, inclusief de bij deze concerten horende ‘ouders met kinderen’! Maar net als toen, is de zaal afgeladen. En dat betekent hier toch 17.000 man.
Fijne opening
Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen. En laat ik dat maar gelijk bekennen: de verwachtingen worden geheel waargemaakt! Voor de zoveelste keer dit jaar kan ik me erover verbazen dat artiesten die al meer dan dertig jaar meedraaien, op veel vlakken even goed blijven als in hun jonge jaren.
Het concert opent zoals ik hoop: drie nummers van Rumours op rij. Wij hadden als opening gegokt op The Chain (bekend van de BBC Formule 1-uitzendingen), maar die komt als tweede. De sfeer zit er wel gelijk goed in op deze manier.
En zoveel andere toppers volgen: Rhiannon, Sara, Tusk, Big Love, Landslide. Noem maar op. Go Your Own Way als laatste van de standaardset.
Mijn hoogtepunten
De band lijkt het erg naar de zin te hebben, en is ontzettend goed in vorm. Drie hoogtepunten wil ik noemen, in volgorde van voorbij komen.
De mooie ingetogen uitvoering van Landslide met zang van Nicks, en Buckingham op akoestische gitaar, was prachtig. Het publiek luistert bijna ademloos.
Dan hét hoogtepunt voor mij: I’m So Afraid inclusief ruim vier minuten durende gierende gitaarsolo van Lindsey Buckingham. Nog tijdens de solo besluit ik Buckingham op nummer 2 van mijn lijst met favoriete gitaristen te zetten – achter de onovertroffen Richard Thompson, dat wel. Zelden word ik zo ‘gepakt’ tijdens een liveoptreden, en dan nog wel door een nummer dat ik niet eens zo goed ken…
Laatste hoogtepunt: de eerste toegift World Turning waarin de baas Mick Fleetwood himself bewijst ook op deze leeftijd (66 jaar) nog een fantastische en indringende drumsolo te kunnen geven. Na World Turning volgt Don’t Stop in de toegift, en daarmee had het concert eigenlijk klaar moeten zijn. Maar er blijkt nog een tweede encore te zijn gepland, met twee veel minder aansprekende en rustige nummers. En dat is werkelijk het enige kritiekpunt op deze avond: laat die tweede toegift maar zitten en stuur 17.000 man weg terwijl Don’t Stop nog in hun hoofd nagonst. Ach: je moet wat te zeuren hebben. Nietwaar?
Weblinks: